வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா..10. (இறுதி பகுதி)

மீண்டும் அவளை பார்க்க போகிறேனே என்ற நினைப்பில் மனசு சந்தோஷத்தில் தத்தளித்தாலும். மறு பக்கம் ஒரு வித பயம் மனதை இறுக்கத்தான் செய்தது.

சுற்றி சுற்றி வந்து அவளை காதலித்துவிட்டு.. அவள் மறுத்த போதெல்லாம் நம்பிக்கை வார்த்தைகள் கொண்டு அவளை மனம் மாற வைத்துவிட்டு, அவள் என்னிடம் தன் காதலை சொல்லி என்னை நம்பி நின்றபோது  ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமால் அல்லவா நான் சென்றேன்.!!

எத்தகைய ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையில் அவளை விட்டு வந்தேன் என்பது என் மனச்சாட்சிக்கு தெரியும் என்று என்னை நான் சமாதானப்படுத்தினாலும். நான் அவளை தவிக்க விட்டு வரும்போது எப்படிப்பட்ட ஒரு சூழ்நிலையில் அவள் இருந்தாள்!! அந்த நிலையில் எப்படி என்னால் அவளை விட்டு வர மனம் வந்தது!!! என் பக்க நியாயங்களை நான் எடுத்துவைத்தாலும் அவள் பக்க நியாயங்களும் அவளுக்காக வந்து என்னோடு மல்லுக்கட்டியது.

எது எப்படி இருந்தாலும் என் சுலக்க்ஷிகாவுக்கு என்னைப்பற்றி தெரியும். எனக்கு அவளைப்பற்றி தெரியும். கண்டிப்பாக அவளால் என்னை மறக்கவோ வெறுக்கவோ முடியாது. யாருக்காகவும் இந்த முறை அவளை தவற விடமாட்டேன்.  என் சுலக்க்ஷிகா இனி எப்போதும் என்னோடுதான். இந்த இரண்டு வருடங்களில் அவளை பிரிந்து நான் பட்ட வலிகள் எல்லாம் போதும். எனக்காக அவளும் அதிகமாகவே வலி கொண்டிருப்பாள். அவை எல்லாவற்றுக்குமே இன்றுடன் முற்றுப்புள்ளி. இன்றில் இருந்து என் சுலக்க்ஷிகாவின் சந்தோஷ நாட்கள் ஆரம்பம். அவளும் நானும் வாழப்போகும் அந்த அழகியல் காலங்கள் கண் எதிரேயே தெரிகிறது..

"ஆர்ணிகன் நேற்று இரவில இருந்து நீ ஒண்டும் சாபிடல்ல... ஏதாவது சாப்பிடன் புள்ள.." அம்மா தோள் தட்ட சுயநினைவுக்கு வந்தேன்.

கைகளை முறுக்கி சோம்பல் முறித்தவாறே "வேணாம்மா... பசிக்கல்ல... மனசே சரி இல்லைம்மா...." அசதியாக  சொல்லியவாறே அம்மாவின் தோள் சாய்ந்தேன்.

அம்மாவுக்கு புரிந்திருக்கும்... ஆனாலும் அதை அவர் ரசிக்கவில்லை என்பது அவர் முகத்தில் தெரிந்தது. எதையும் காதில் வாங்காதவர் போல் அப்பாவுடன் ஏதோ கதைக்க தொடங்கினார்.

கார் நெடுங்கேணியை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தது. நான் அம்மாவின் தோளில் தலை சாய்த்தபடியே கார் கதவுகள் ஊடே வெளியே பார்வையை செலுத்தினேன். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு இருந்ததை விட  இப்போது  ரெம்ப வித்தியாசம். அங்கங்கு புதிய வீடுகளும் கடைதெருக்களும் முளைத்திருந்தன.. இயற்க்கை வேறு தன் பங்குக்கு அந்த பகுதியை ரம்மியமாக்கி கொண்டிருந்தது. ஆனால் இதை எதுவுமே ரசிக்கும் மன நிலையில் நான் இல்லை. என்னை அவள் நினைவுகள் எங்கெங்கோ இழுத்து அலைக்களித்துகொண்டிருந்தது.

எல்லோருக்கும் ஆச்சரியமாகத்தான் இருந்தது. படுத்த படுக்கையாக கிடந்த அப்பம்மா மகனை கண்ட சந்தோஷத்தில் எழுந்து நடக்க தொடங்கியது. இதனால் என்றும் இல்லாதவாறு வீடு சந்தோஷத்தில் திளைத்து கொண்டிருந்தது. வந்த சில நாட்கள் என்னை கண்ணும் கருத்துமாக கண்காணித்து வந்த அப்பாவும் அம்மாவும் அடுத்தடுத்த தினங்களில் என்னை கண்டுகொள்ளாமல் சுதந்திரமாக விட்டது எனக்கு இன்ப ஆச்சரியம்.

எங்கள் வீட்டு முற்றத்தில் உள்ள அந்த வேப்பமரத்தடியில்  நின்று முன்புபோல் அவள் வீட்டை பல தடவைகள் நோட்டமிட்டுவிட்டேன் ஆனால் அவளை மட்டும் காணோம். முன்பு வழமையாக நாங்கள் சந்திக்கும் ஆற்றங்கரையிலும் அந்த பாழடைந்த கட்டிடத்திலும் பழைய நினைவுகளை வேதனையுடன் மீட்டபடி கொக்குப்போல் தவம் கிடந்தேன்.. அப்போதும் அவள் வரவில்லை.

மனதுக்குள் பயங்கரமான கற்பனைகள் வேறு  முட்டிமோதி என்னை காயப்படுத்தி என் பொறுமையை சோதித்துக்கொண்டிருந்தன. ஒருவேளை அவளுக்கு கல்யாணம் ஆகியிருக்குமோ..? கல்யாணத்தின் பின் அவள் அவனுடன் வேறு ஊருக்குப்போயிருப்பாளோ...? 'ச்சே...  இப்படியெல்லாம் என்னை நினைச்சிட்டே இல்ல..? ஆர்ணி..!!!'  அவள் என் முன்னாள் நின்று பரிதாபமும் கோபமும் கலந்து கேட்பதுபோல் இருந்தது. சட்டென நானே என் தலையிலேயே வலிக்கும்படி  இறுக்கி  குட்டிக்கொண்டேன். என் சுலக்க்ஷிகா அப்படிப்பட்டவள் அல்ல.. அவளால் என்னை தவிர இன்னொருவனை கற்பனைக்கு கூட நினைக்க முடியாது.

 அன்று மாலை எப்படியாவது அவளை பார்த்துவிடுவது என்று முடிவு எடுத்துக்கொண்டேன். அப்பம்மாவை பார்க்க  வீட்டுக்கு வந்திருந்த உறவினர்களால் வீடு அமளிப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது. அந்த ஊட்டில் வீட்டை விட்டு நழுவிய நான் அவள் வீட்டை நோக்கி ஓட்டமும் நடையுமாக விரைய தொடங்கினேன்.

வழமைபோல் சுலக்க்ஷிகாவின் தம்பி முற்றத்தில் சிரட்டைகளை அடுக்கி விளையாடிக்கொண்டிருந்தான். திடீரென என்னைக் கண்டதும்  அடையாளம் காண திணறியவன் பின் அடையாளம் கண்டு ஆச்சரிய புன்னகை வீசியவனிடம் நான் பேச எத்தனிக்க ஓடிப்போய் வீட்டினுள் ஒளிந்துகொண்டான்.

அவள் வீடு குண்டூசி விழுந்தாலும் சத்தம் கேட்கும் நிலையில் இருந்தது. அந்த வீட்டின் தகரக்கதவை மெதுவாக தட்டினேன்.. பதில் இல்லை. கதவை லேசாக தள்ள அது உள்ளே திறந்துகொண்டது.. குனிந்து உள்ளே நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

தரையில் அமர்ந்தபடி சுவற்றுடன் சாய்ந்திருந்த சுலக்க்ஷிகாவின் அப்பா என்னுடைய திடீர் வருகையால் சடாரென எழுந்து நின்று என்னை ஆச்சரிய ரேகைகளை முகத்தில் அப்பியபடி பார்த்தார்.

அவரை உற்று நோக்கினேன். நான் முதற் சந்திப்பில் அவரை பார்த்தமைக்கும்  இப்போதைக்கும் ரெம்ப வித்தியாசம். அவர் உடம்பு மெலிந்து கண்களில் குழி விழுந்து மிக பரிதாபமாக இருந்தார்.

அவரின் செருமலில் சுயநினைவுக்கு வந்த நான்.. "சார்.. நா..நான் ஆர்ணிகன். சுலக்க்ஷிகாவோட  ப்..ப்ரெண்டு, ப்ளீஸ் நான் ஒருக்கா சுலக்க்ஷிகாவை பார்க்கலாமா?? ப்ளீஸ் சார்.. ப்ளீஸ் தப்பா நினைக்காதீங்கோ.. நாங்க சீக்கிரம் நாடு திரும்பணும். அதுக்குள்ள ஒருக்காவது..... ப்ளீஸ் பழசை எல்லாம் மனசில் வைச்சு என்னை திருப்பி மட்டும் அனுப்பிறாதீங்கோ... நா..நான் ஒரு தடவைதான்... அதுக்கப்பிறோம் போயிருவேன்.. ப்ளீஸ் ப்ளீஸ் சார்..."  நான் தடுமாறியபடி பரிதாபமாக கெஞ்ச, அவர் எதுவும் பேசாமால் எங்கையோ வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

"..இப்படி எதுவும் பேசாமல் இருந்தாள் எப்படி..? ப்ளீஸ் சார்.. சொல்லுங்கோவன் எங்கே சுலக்க்ஷிகா??!! நான் வந்ததில் இருந்து பாக்கிறேன் எங்கேயும் அவளை காணல்ல... எங்கேயாவது சொந்தக்காரங்க வீட்ட போயிட்டாளா..?"  நான் பேச பேச  அவர் கண்களில் இருந்து பொல பொல என கண்ணீர் கொட்டத் தொடங்கியது.

நான் அதிர்ச்சியோடு "என்ன சார் நடந்தது...?? ப்ளீஸ் சொல்லுங்கோ.. எங்கே சுலக்க்ஷிகா?? ப்ளீஸ் எங்க என் சுலக்க்ஷிகா?? எல்லோருமா சேர்ந்து அவளை என்ன செய்தனீங்க??!! ப்ளீஸ் சொல்லுங்கோ......" நான் கதறியபடி அவரை உலுக்க, அவர் அவள் பெயரை சொல்லியபடி வாய் விட்டு  கதற தொடங்கினார்.

நான் மேலும் பதை பதைப்போடு கண்களை துடைத்தபடி அருகில் சுவரோடு ஒட்டியபடி வெம்பி வெம்பி அழுதுகொண்டிருந்த அவர் மனைவியை பரிதாபமாக பார்த்தேன்.

அவர் வாயை இறுக பொத்தியபடி கண்களில் நீர் பெருக சுவற்றோடு சேர்ந்துதமர்ந்து குலுங்கி குலுங்கி அழுதுகொண்டிருந்தவரின் கண்கள் எதிரே இருந்த சுவற்றில் நிலை குத்த...

திரும்பினேன்.  அங்கே... அ..ங்கே... என் கால்கள் தரையில் இருந்து நழுவ.. கண்கள் செருக... அருகில் இருந்த சுவற்றை பற்றிக்கொண்டேன்.

சருகான சிறு பூமாலையுடன் சுவற்றில் மாட்டப்பட்டிருந்த அந்த அழகிய பழைய புகைப்படத்தில் சுலக்க்ஷிகா புன்னகைத்துகொண்டிருந்தாள்.

அந்த புகைப்படத்தில் அவளின் அந்த காந்தக்கண்கள்  என்னை ஏதோ கேட்பது போலவே இருந்தது. அந்தப்புன்னகை அது... அது என்னை கேலி செய்வது போலவே இருந்தது.

"ஆர்ணி.. என்னைக்கல்யானம் பண்ணிக்கிறீயா? என்னை எங்காவது உன் கூட கூட்டிட்டு போயிறேன் ப்ளீஸ்.. எனக்கு யாருமே வேண்டாம்  நீ மட்டும் போதும். உயிர் போற வரைக்கும் உன் கூடவே இருக்கணும் போல இருக்குடா......"  என் கைகளை பிடித்து தன் நெஞ்சோடு அணைத்தபடி அன்று அவள் சொன்ன அந்த வார்த்தைகள் என்னோடு பேசிய கடைசி நிமிடங்கள் எல்லாமே என் கண் முன்னாள் வந்து பேயாட்டம் போட்டு என்னை உலுக்கிக்கொண்டிருந்தன.

கண்களில் இருந்து கண்ணீர் தடம்புரண்டு ஓட.. உதடுகள் துடிக்க..  உறைந்து நின்ற என்னை சுலக்க்ஷிகாவின் அப்பா ஆதரவாக தோள் தொட்டார். சடாரென தட்டிவிட்டு எரிக்கும் பார்வை பார்த்துவிட்டு வேகமாக அவளின் வீட்டைவிட்டு வெளியேறினேன். 

தடுமாறியபடியே வீதியில் நடக்க தொடங்கினேன். என் அருகில் அவள் வந்துகொண்டிருந்தாள். சுயநினைவுகள் அற்று பிரமை பிடித்தவனாக உறவுகள் எதுவும் இல்லா ஒரு நீண்ட  தொலை தூரத்தை நோக்கி என் கால்கள் விரைய தொடங்கின. கண்கள் குளமாகி அவை வீதிகளை மறைத்து கொண்டிருந்தது. ஆனால்..!! நானும் அவளும் வாழப்போகும் அந்த உன்னத வாழ்க்கையை சிலாகித்து பேசியபடியே.. அடிக்கடி என் தோளோடு சாய்ந்து காதல் மொழிகள் பேசியபடியே.. சிறு குழந்தை போல் என் கைவிரல்களை பற்றியபடியே.. இப்போதும் அவள் என்னருகே வந்துகொண்டிருந்தாள்.

                                                       முற்றும்

.........................................................................................................................................

வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா

பகுதி-01.  பகுதி-02.  பகுதி-03.  
பகுதி-04.  பகுதி-05.  பகுதி-06.  

பகுதி-07.  பகுதி-08.  பகுதி-09.

...........................................................................................................................................