வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா.. 02

அவளை பார்க்க போவது மனதுக்குள் உற்சாகத்தை கொடுத்தாலும் என்னை பார்த்ததும் அவள் என்ன செய்வாள் என்பது மனதுக்குள் ஒரு அச்சத்தை பரவவிட்டது. எல்லாமே உன்னால்தான் உன்னால்தான் என்று அப்பாவும் அம்மாவும் என் மேல் பழியை சுமத்துகிறார்களே..? உண்மையில் இதற்கு யார் காரணம்.. நானா? இல்லையே.. இவர்கள் தானே காரணம். நான் மாட்டேன் மாட்டேன் என்று சொல்ல வில்லங்கமாக இலங்கை கூட்டி வந்தவர்கள் யார் இவர்கள் தானே? நான் வராமல் இருந்திருந்தால் இப்படி ஒரு இக்கட்டான நிலையில் மாட்டி தவித்திருக்க மாட்டேனே! எல்லாத்துக்கும் காரணகத்தாவாக அவர்களே  இருந்துவிட்டு இப்போது பழியை என் மேல் மட்டும் போடுவதில் என்ன நியாயம். டேய்.. ஆர்ணிகன் கூட்டி வந்தது அவர்கள்தான் ஆனால் அவளை பார்க்க பழக சொன்னதும் அவர்களா..? என்னைத் தொட்டு சொல்லு மனச்சாட்சி அதட்டியது. பதில் சொல்ல முடியாமல் தலை கவிழ்ந்து கொண்டேன். நான் வராமலே இருந்திருக்கலாமே என்று நினைக்கும் அந்த முதல் இலங்கை பயணத்தை மனம் அசைபோட தொடங்கியது.

வன்னியில் நெடுங்கேணியில் இருக்கும் ஒரு கிராமந்தான் அப்பாவின் பிறந்த இடம். அங்கு போய் சேர்ந்ததுமே எனக்கு தலையே சுற்றத்தொடங்கி விட்டது. ஏதோ திசை தெரியா காட்டில் அகப்பட்டு கொண்டதுபோல் இருந்தது. அங்கே எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம் என் அப்பம்மாதான். காமாட்சி என்றால் அந்த கிராமத்தில் தெரியாவர்களே இல்லை. அங்கிருக்கும் குடிசை வீடுகளுக்கு மத்தியல் கம்பீரமாய் நிற்கும்  அப்பம்மாவின் கல்வீடு மகன் வெளிநாட்டில் இருக்கார் என்று சொல்லாமல் சொல்லிக்கொண்டிருந்தது. வீட்டை பார்க்கும் போது இவ்ளோ பெரிய வீட்டில் அப்பம்மா எப்படித்தான் தனியே இருக்காரோ என்றுதான் தோணும். வீட்டுக்குள் நுழைந்தால் ஒரே ஆச்சரியம்தான். எழுபத்தைந்து வயதிலும் பம்பரமாய் சுழண்டு கொண்டிருப்பார் அப்பம்மா. பெரிய வீட்டில் ஒரு மூலையில் குவிக்கப்பட்ட வெங்காயம். இன்னொரு மூலையில் அடுக்கப்பட்ட நெல்லு மூட்டை கச்சான் மூட்டை. முற்றத்தில் காயும் எள்ளு என, எதிர் எதிரே தென்படும் வேலைக்காரர்களிடம் இதை இப்படி செய் அதை அப்படி செய்திருக்கலாமே என சுழண்டு வேலை வாங்கும் அப்பம்மா என்னிடம் காட்டும் பிரியம்...! இதுவரை நான் அனுபவித்திராதது. 

டேய் ஆர்ணிகன் குட்டி.. உங்க அப்பண்டா இந்த ஆமிக்காரன் தொல்லையால்தான் பிரான்ஸ் போனான். அதுக்கு பிறகு உங்க அப்பப்பா இறந்ததுக்கு கூட வரல்லைடா... என்று முந்தானையால் கண்களை துடைத்தபடி தொடர்வார், ஏதோ விசா பிரச்சனை என்றான் பிறகு அங்கேயே உங்க அம்மாவ கல்யாணம் கட்டி நீயும் பிறந்து பல வருடம் ஓடி போச்சு, ஹும்.. இப்போத்தான் ஏதோ மனசுமாறி என் பேரப்புள்ளை உன்னை என் கண்ணில காட்டியிருக்கான், என்று அப்பம்மா கண்கலங்கி என்னை வாரி அனைத்து உச்சிமுகரும்போது எப்படி.. இப்படி ஒராளை அப்பாவால் மிஸ் பண்ண முடியுது! என்றுதான் தோணும். வீட்டை சுற்றி பெரிய முற்றம். முற்றத்தில் ஓங்கி வளர்ந்திருக்கும் மாமரங்கள். கள்ளம்கபடமற்ற அயலவர்கள் வீட்டைவிட்டு  கொஞ்சம் தள்ளி ஓடும் ஆறு. அதை சுற்றியுள்ள வயல்வெளிகள் அதில் திரியும் மயில்கள் என்று போன சில நாட்களிலேயே அந்த கிராமம் எனக்கு பிடித்துவிட்டது. ஆனாலும் அப்பாவையும் அம்மாவையும் போல் அவர்களுடன் என்னால் முழுதாய் ஒட்ட முடியவில்லை கொஞ்சம் விலகி விலகியே இருந்தேன். புது இடம் புது ஆக்கள் அதுதான் போக போக பழகிடும் என் நிலைக்கு அம்மா காரணம் சொல்ல மற்றவர்கள் அமைதியாகிவிட்டார்கள். ஆனால் என்னைத்தான்  தனிமை போட்டு வாட்டியது.

அன்றும் அப்படித்தான் நேரம் இரவு பத்தை தாண்டிகொண்டிருந்தது. அப்பாவும் அம்மாவும் வெளியே விறாந்தையில் இருந்து பழைய கதைகள் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். எனக்குதான் அதில் பங்கு பெறவும் விருப்பம் இல்லை படுத்தால் தூக்கமும் வரவில்லை. எனக்கு ஒதுக்கப்பட்ட தனி அறையில் கட்டிலில் புரண்டு புரண்டு படுத்துகொண்டிருந்தேன். ஆர்ணிகன் குட்டி.. நீ வாறேண்டோன நம்ம காட்டான் இருக்கான் இல்ல.. அவனிட்ட சொல்லி கொழும்புல இருந்து கொண்டு வந்த கட்டில், அப்பம்மா சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. வெளியே பேரிரச்சலுடன் மழை பெய்துகொண்டிருந்தது. காற்றோடு போராடும் மரங்களின் அலறல். திறந்து மூடும் ஜன்னல் கதவுகளின் சத்தம் என அந்த இரவு பயங்கரமாகவும் ரசிக்கும்படி ரம்மியமாகவும் இருந்தது. இந்த நேரங்களில் மர்ம நாவல்கள் படிப்பது எனக்கு விருப்பமான ஒன்று. எழுந்து சென்று என் பெட்டியை திறந்து ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து கட்டிலில் படுத்தபடி வாசிக்க தொடங்கினேன். சில நிமிடங்கள் கரைந்திருக்கும்.. அப்போதுதான் என் வாழ்க்கையை புரட்டி போட்ட அவளை சந்திக்க நேர்ந்தது.

எதாச்சையாக ஜன்னல் பக்கம் திரும்பிய எனக்கு பெரிய அதிர்ச்சி.. பின்னே இருக்காதா..!!புராணங்களிலும் கற்பனை கதைகளிலும் அறிந்த தேவதையை நேரில் அதுவும் அருகில் பார்த்தால் யாருக்குத்தான் அதிர்ச்சி வராது. எங்கள் வீட்டின் பின் பின்புறம் சற்று தள்ளித்தான் ஆற்றங்கரைக்கு போகும் சிறு மணல் பாதையுண்டு. அதன்வழியாக போனவள் திடீர் மழைக்கு என் அறையின் ஜன்னல் அருகே ஒதுங்கி இருக்கின்றாள்  போல். நிலவை போல் சுத்தமான வட்டமுகம்.. திருக்குறளை போல் சிக்கனமான சிறு உதடுகள்.. குளிரில் படபடக்கும் உதடுகள் இடையே தெரியும் முத்து பற்கள்.. பெரிய விழிகள்.. பாதி நனைத்த உடையை மீதியையும் ஈரமாக்கும் தண்ணீர் சொட்டும் கருங்கூந்தால்.. ஈரப்பாவாடையை குனிந்து பிழியும் போது அங்கங்கே திமிரும் இளமை..... கடவுளே.. இப்படியொரு அழகியை இதுவரை நான் பார்த்ததே இல்லையே!! அவளை விழுங்கி விடுவதுபோல் பார்த்துகொண்டு அறையுனுள் நான் நின்றேன். எவ்வளவு நேரம் அப்படியே நின்று இருப்பேனோ தெரியவில்லை. ஏதோ மூளையில் உறைக்க சட்டென திரும்பியவள் தன்னையே வெறித்து பார்த்துகொண்டிருக்கும் என்னை பார்த்ததும் அந்த அழகிய விழிகள் மிரட்சியால் அகல விரிந்தது. சில விநாடிகள்தான் என்னை பார்த்திருப்பாள் சட்டென கொட்டும் மழையில் இறங்கி இருட்டினுள் ஓட தொடங்கினாள். நான் செய்வதறியாது இருட்டினுள் அவள் உருவம் மறையும்வரை பார்த்துக்கொண்டே நின்றேன்.

தொடரும்...

வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா.. பகுதி 01

குறிப்பு 01: இத்தொடர் யுத்தம் நடந்த காலபகுதியில் நடப்பதாகவே எழுதப்பட்டுள்ளது.

குறிப்பு 02: இத்தொடர் ஒரு சிறு குறுந்தொடர்.. சில பகுதிகளுடன் முடிவடையும்.

குறிப்பு 03: இத்தொடரில் வரும் காதாபாதிரங்களோ கதையோ உண்மையல்ல முழுக்க முழுக்க கற்பனையே.. (அவ்வ..)