வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா.. 03

அன்றிரவு நான் தூங்க பின்னிரவு தாண்டிவிட்டது. இருட்டில் மழை இரவில் மின்னல் வெளிச்சத்தில் திடிரென தோன்றி மறையும் அழகிய பூப்போல் அவள் முகம் என் மனதினில் பதிந்துவிட்டது. அந்த சில வினாடிகள் அவள் என்னை பார்த்த போது மிரட்சியையும் தாண்டி அவள் முகத்தில் அப்பியிருந்த அந்த மென் சோகம் என் மனசை பிசைந்து கொண்டேயிருந்தது.

இரவு நெடுநேரம் கண்விழித்ததால் காலையில் தூக்கம் கலைந்த பின்னும் கண் விழிக்க மனமின்றி படுக்கையில் கிடந்தேன். நெடுநேரமாகியும் திறக்கபடாததால் என் அறைக்கதவு தட்டப்பட அவசரமாக எழுந்து போய் கதவை திறந்தேன். வெளிய பாலுடன் அப்பம்மா.  அவளைப்பற்றி அப்பம்மாவிடம் விசாரிக்க நா துடித்தது. ஏதோ ஒரு முன்னெச்சரிக்கை தடுக்க அடக்கிகொண்டேன். ஆனாலும் அவளைத்தான் மறக்க முடியவில்லை. எதைப்பார்த்தாலும் அவள் முகம்தான் நிழலாடியது. அவளை மீண்டும் பார்க்க மாட்டோமோ! பேசமாட்டோமா! என்று மனசு கிடந்தது அடித்துக்கொண்டது. முன்பின் தெரியாத ஒருத்திக்காக என் மனம் ஏன் இப்படி தவிக்கிறது ஏங்கிறது..! என்னையே நான் கேட்டுக்கொண்டேன் பதில்தான் கிடைக்கவில்லை. சில வினாடிகள் நடந்த அந்த பார்வை பரிமாற்றங்களிலேயே எப்படி அவளால் என்னை பாதிக்க முடிந்தது நினைக்க நினைக்க ஆச்சரியமாய் இருந்தது. எப்போ பார்த்தாலும் வீட்டுக்குளேயே அடைபட்டபடி எதையாவது யோசிச்சபடியே திரியிறியே.. என்னாச்சுடா ஆர்ணிகன் குட்டி! வெளிலே ..ச்சும்மா காலாற நடந்திட்டு வரலாமில்ல? வேணும் எண்டா நானும் கூட வரவா... அப்பம்மா கொஞ்ச, நான் நெளிந்த படி.. இல்ல அப்பம்மா நான் தனியவே போயிட்டு வாறேனே.  ..ம் சரியா போச்சு இப்பவும் தனியா தானா? சரி அப்படி என்னதாண்டா யோசிப்ப! அப்பம்மா ஆச்சரியமாய் கேட்க சிரித்து மழுப்பியபடி நகர்ந்தேன்.

எவ்ளோ... அழகா இருக்கு! இவ்ளோ நாளா இங்கே வராம விட்டுடியே ஆர்ணிகன். உனக்கு இந்த அழகை எல்லாம் முதலே ரசிக்க கொடுத்து வைக்கவில்லைப்போல் மனசு ஆச்சரியப்பட்டு கோபப்பட்டு சலித்துக்கொண்டது. ஓங்கி வளர்ந்திருக்கும் பெரிய மரங்கள், பச்சைப்பசளேன அழகான புல்வெளி. அருகில் வளைந்து நெளிந்து ஓடும் ஆறு, சற்று தள்ளி யுத்தத்தால் சிதைந்து போய் இருக்கும் பழைய பிரமாண்டமான கட்டிடம் ஒன்று, அதில் படரும் கொடி. ஒவ்வொன்றையும் ரசித்தபடி நான் ஆற்றங்கரையை நோக்கி நடந்துகொண்டிருந்தேன். புல் மேய்ந்தபடி நின்ற ஆடுகள் தலையை தூக்கி என்னைப்பார்த்துவிட்டு மறுபடியும் மேய தொடங்கின. வேகமாக பாய்ந்தோடும் ஆற்று நீர் இடையிடையே பள்ளத்தில் விழுந்து எழும்புவதால் உண்டாகும் வெள்ளை வேளேரென்ற நுரைகள் அவ்ளோ அழகா இருந்தது. நான் மேடான கரைப்புல்லில் அமர்ந்தபடி கால்கள் இரண்டையும் ஓடும் நீருக்குள் விட்டபடி தெறிக்கும் மீன்களின் அழகையே கண்வெட்ட மறந்து ரசித்துகொண்டிருந்தேன்.

மிக அருகில் ..க்ளுக் ..க்ளுக் என குடத்துக்குள் யாரோ தண்ணீர் நிரப்பும் சத்தம், சட்டென திரும்பினேன் அருகில் அவள். நேற்றைய மழை இரவில் மனதை நனைத்துவிட்டு மாயமான தேவதை. அவளை பார்த்தபடி வார்த்தைகள் வராமல் நான் திணற, திரும்பியவள் விழிகளும் ஆச்சரியமாய் என்னை நோக்க அங்கே நான்கு விழிகளும் ஒன்றுடன் ஒன்று கவ்வி பின்னிக்கொண்டன. சில விநாடிகள்தான் ஆனால் சில யுகம் போல் கழிய யார்தான் முதலில் பார்வைகளை விலக்குவது என்ற போராட்டத்தில் அவளே ஜெயித்தாள். சட்டென சுதாரித்தவள்  பாதி நிறைந்த குடத்தை தூக்கியபடி மிக வேகமாக நடக்கதொடங்கினாள். ஒரு வினாடி செய்வதறியாது திணறிய நான் சுதாரித்தபடி வேகமாக அவளை பின்தொடர்ந்தேன். ப்ளீஸ்.. கொஞ்சம் நில்லுங்க.. உங்க கூட சில வார்த்தைகளாவது பேசணும்.. நான் தடுமாறி சொல்ல அவள் எதையும் காதில் வாங்காமல் வேகமாக நடப்பதிலேயே குறியாக இருந்தாள். ஹலோ.. ப்ளீசுங்க..பெயரையாவது சொல்லீட்டு போங்களேன்! நானும் வேகமாக பின் தொடர அவளினது பயமும் வேகமும்தான் அதிகரித்தது. இறுதியில் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் ஓடி மறைந்து விட்டாள். எனக்குத்தான் எதையோ தவற விட்டதைப்போல் மனசு கிடந்தது தவித்தது.

அடுத்த நாள். அதே நேரம் அதே இடம் அவள் வருகைக்காக காத்திருந்தேன். அவள் வருவாள் வருவாள் என மனசு திரும்ப திரும்ப சொல்லிக்கொண்டிருந்தது. கடிகார முற்கள் சோம்பறியாகி மெது மெதுவாய் நடைபோடுவதைப்போலவும் நான் அதை தள்ளினால் என்ன என்ற நிலையில் ஒருவித அவஸ்சையிலேயே நான் தவித்துகொண்டிருந்தேன். நேற்று அவள் ஓடி மறைந்த இடத்தை பார்த்து பார்த்து கண்கள் சோரத்தொடங்கியது. அவள் வருகையை எதிர்பார்த்து எதிர்பார்த்து சோர்ந்து போயிருந்த என் கண்களில் திடீரென ஒரு ஒளிக்கீற்று. ஆம்... தூரத்தில் அவள் குடத்துடன் வருவது தெரிந்தது. நான் விபரிக்க முடியாத சந்தோஷத்தில் திளைக்க தொடங்கினேன். சாம்பல் நிற பூப்போட்ட சட்டையிலும் மெல்லிய கருப்பு நிற பாவாடையிலும் பாதி பின்னி விரிக்கப்பட்ட கூந்தலிலும் அவளை பார்க்கும் போது சிகிரியாவில் பூவோடு நிற்கும் சித்திரம்தான் உயித்தெழுந்து இங்கு குடத்துடன் வருகிறதோ என்ற ஜயம் எழுந்தது. வேகமாக வந்தவளின் நடை என்னைக்கண்டதும் தளர்ந்தது.

தொடரும்...

வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா.. 01

வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா.. 02

குறிப்பு:

இத்தொடர் யுத்தம் நடந்த காலபகுதியில் நடப்பதாகவே எழுதப்பட்டுள்ளது.

இத்தொடர் ஒரு சிறு குறுந்தொடர்.. சில பகுதிகளுடன் முடிவடையும்.

இத்தொடரில் வரும் காதாபாதிரங்களோ கதையோ உண்மையல்ல முழுக்க முழுக்க கற்பனையே.. (அவ்வ..

இத்தொடருக்கு அழகான முகப்பு படம் செய்து அனுப்பிய நண்பன் கந்தசாமிக்கு நன்றி.