வார்த்தை தவறி விட்டாய் கண்ணம்மா..

இரண்டு பக்கமும் செழித்து வளர்ந்திருந்த அடர்ந்த தேக்குமர காட்டுப்பாதையில் அந்த இரவில் மெல்லிய வெளிச்சத்தை பரப்பியபடி கார் விரைந்துகொண்டிருந்தது. காண்ணாடி இறக்கப்பட்ட கார் கதவுகள்  வழியே உள்ளே புகுந்த காற்றின் சுகத்தில் லயித்தபடி ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்தேன். மனசுக்குள் ஏதேதோ நினைவுகள் எல்லாம் ஒன்றுடன் ஒன்று முட்டி மோதி தடுமாறிக்கொண்டிருந்தன. தூரத்தில் ஏதோ ஒரு மிருகத்தின் அலறல் கேட்டு திடுக்கிட்டு சுயநினைவு வந்தவனாய் வெளியே இருந்து காருக்குள் பார்வையை செலுத்தினேன்.

சற்று முன்புவரை அரட்டை அடித்துகொண்டுவந்த அப்பாவும் அம்மாவும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். வெளிக்காற்று அவர்கள் முகத்தில் மோத மோத அவர்கள் ஒருவித சுகத்தை அனுபவிப்பது போல் அவர்கள் முகம் பிரகாசமாய் இருந்தாலும் விமான பயண களைப்பு அவர்கள் முகமெங்கும் படர்ந்து கிடந்தது. அதை விட..  அண்ணே இந்த ஆமிக்காரங்க செக்கப் எல்லாம் முடிஞ்சுது இப்போ நம்ம பொடியங்க கட்டுப்பாட்டுக்க வந்துட்டோம்.. இனி ஒரு பிரச்னையும் இருக்காது என்று டிரைவர் சொன்னதை கேட்டு அப்பாவின் முகம் பிரகாஷமாகி அப்பாடா... என்று பெருமூச்சு விட்டது மனக்கண்ணில் நிழலாடியது.


நேரம் நள்ளிரவை தாண்டிவிட்டது.பயணக்களைப்பு வேற நன்றாக தூங்கட்டும் என்று நினைத்தாரோ என்னவோ! டிரைவர் எதுவும் பேசாமல் கார் ஓட்டுவதிலேயே குறியாக இருந்தார். நான் மீண்டும் பார்வையை வெளியே செலுத்தினேன். இரண்டுபக்கமும் பரந்து வளர்ந்திருந்த தேக்குமரக்காடு, ஏதோ ஒருவித பூச்சிகளின் இரைச்சல்,தூரத்தில் எங்கேயோ ஓடும் ஆற்றின் சப்தம் என அந்த இரவு ரம்மியமாக இருந்தாலும் எங்கேயோ தூரத்தில் ஊளையிடும் நரியின் சத்தம் மனதில் ஒருவித கிலியை ஏற்படுத்தியது.


இந்த பயணம் எனக்கு புதுசு இல்லைத்தான். ஏற்கனவே ஒரு முறை இலங்கை வந்திருக்கிறேன். இது எனது இரண்டாவது இலங்கை பயணம். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு முதன்முறையாக இலங்கை வந்த போது ஏற்பட்ட அனுபவங்களை இப்போது நினைத்தாலும் மனசுக்குள் இனம் புரியாத வலி படர்கிறது. நான் பிறந்தது வளர்ந்தது எல்லாம் பிரான்ஸ்தான். நுனி நாக்கில் பிரஞ்சு பேசியபடி வீட்டில் மட்டும் அரைகுறை தமிழ் பேசும் நான், என் வாழ்க்கையை இலங்கையின் வன்னியில் ஒரு கிராமத்தில் தொலைப்பேன் என்று கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை.


ஒவ்வொரு வருட பாடசாலை லீவுக்கும் விடுமுறையை எங்கே கழிப்பது என்று எங்களுக்குள் ஒரு விவாதமே ஏற்படும் இறுதியில் வீட்டில் ஒரே செல்லப்பிள்ளை என் தெரிவே இறுதியாகிவிடும். அப்படித்தான் ஜரோப்பாவில் எல்லாநாடுகளும் சுற்றிவிட்டேன். ஒவ்வொரு வருடமும் அம்மாவினதும் என்னுடைய சாய்ஷும் வேற இடங்களாக இருந்தாலும் அப்பாவின் ஒரே சாய்ஸ் இலங்கையாத்தான் இருக்கும். ஆனால் அதை நாங்கள் நிராகரித்துவிடுவோம். ப்ளீஸ்..நான் வரமாட்டேன் அப்பா.. அங்க புழு பூச்சி எல்லாம் வீட்டுக்கேயே இருக்குமாமே! தமிழ் ஆக்கள் என்றால் ஆமிக்காரன் வேற சுடுவான். ஜயோ.. வர மாட்டேன் என்று நான் சிணுங்க, அம்மாவும் என் பக்கம் சாய்ந்து போறது எண்டா நீங்க மட்டும் போயிட்டுவாங்கோ நானும் அவனும் வீட்டையே நிக்கிறோம் உங்களுக்கே தெரியும்தானே அங்கெல்லாம் அவனுக்கு ஒத்துவராது என்று அம்மா கோபப்பட  அப்பா அத்துடன் தன் இலங்கைப்பயண பேச்சை விட்டுவிடுவார். ஆனாலும் அந்த வெற்றியை எங்களால் நிலைத்து வைத்திருக்க முடியவில்லை. 


இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் அப்பாவே ஜெயித்துவிட்டார். என்னுடைய பயத்தையும் அம்மாவின் காரணங்களையும் நிராகரித்ததுடன். நீங்க பயப்படுற அளவுக்கு அங்கே ஒன்றுமே இல்லை. இப்போத்தான் பிரச்சனை கொஞ்சம் மெதுவாக போகிறது இந்த ஊட்டுக்க போயிட்டு வந்திரணும். அப்புறம் பிரச்சனை பெருசாகி ஊருக்கு போக முடியாத சூழ்நிலை வந்த பின் கவளைப்பட்டு பிரயோசனம் இல்லை. தொட்டதுக்கெல்லாம் பயப்பட அர்னிகன் ஒன்றும் குழந்தை இல்லை. பத்தொண்பது வயசாகிறது..! அவனுக்கும் இது ஒரு புது அனுபவமாக இருக்கட்டுமே.. எனக்கும் நான் பிறந்து  வளர்ந்த நாட்டை பார்க்க என் பிள்ளைக்கு காட்ட ஆசையாய் இருக்காதா.. அப்பா கண் கலங்க நாங்கள் அமைதியாகிவிட்டோம். இப்படித்தான் என் முதல் இலங்கை பயணம் அமைந்தது.


இந்த பகுதியில் சற்று முன்புதான் மழை பெய்திருக்க வேண்டும். குளிர் காற்று சில்லென முகத்தில் மோதியது. கார் கண்ணாடிகளை நன்றாக உயர்த்திவிட்டேன். சத்தம் கேட்டு கண் முழித்த அம்மா. டேய் அர்னிகன், கொஞ்சம் நேரமாவது நித்திரை கொள்ளன் இப்போ எதுக்கு கொட்ட கொட்ட முழிச்சு இருக்க!! அப்புறம் வரும்போதே எல்லாம் சொல்லித்தானே கூட்டிவந்தேன் சொன்னது எல்லாம் நினைவு இருக்கட்டும்.. எச்சரிப்பது போல் சொல்லிவிட்டு மறுபக்கம் தலைசாய்ந்து கண் மூடிக்கொண்டார்.


எதை பற்றி பேசுகிறார்?? எதை சொல்லி கூட்டிவந்தார்?? நினைக்கும்போதே மனசை யாரோ இறுக்கி பிசைவது போல் இருந்தது.  இருக்கையில் தலை சாய்த்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன். மனசு மிக கனமாக இருந்தது.அவளை மீண்டும் பாக்க போகிறேன் என்று நினைக்கும் போது மனம் விபரிக்க முடியாத நிலையில் தத்தளித்தது.


இப்போது திடிரென அவள் முன் நான் போய் நின்றால் என்ன செய்வாள்...! கோபப்படுவாளா?? சந்தோஷப்படுவாளா?? இல்லை........!! என்ன செய்வாள். மனசு அலைபாய்ந்தது. மனசை ஒருநிலை படுத்த முயன்றேன் அது கடிவாளம் இழந்த குதிரையின் நிலையில் இருந்தது. 
                                                                                                                    தொடரும்...




குறிப்பு 01: இத்தொடர் யுத்தம் நடந்த காலபகுதியில் நடப்பதாகவே எழுதப்பட்டுள்ளது.


குறிப்பு 02: இத்தொடர் ஒரு சிறு குறுந்தொடர்.. சில பகுதிகளுடன் முடிவடையும்.


குறிப்பு 03: இத்தொடரில் வரும் காதாபாதிரங்களோ கதையோ உண்மையல்ல முழுக்க முழுக்க கற்பனையே.. (அவ்வ..)